Το όνομα του, συνώνυμο του μπάσκετ στην πόλη μας. Εδώ και τριάντα χρόνια, επικεφαλής της Ακαδημίας Μπάσκετ «Μέγας Αλέξανδρος», προσφέρει στα παιδιά της ευρύτερης περιοχής μας την δυνατότητα άθλησης και ψυχαγωγίας μέσω του αθλήματος της καλαθοσφαίρισης, καλλιεργώντας τα σωματικά, ψυχικά τους χαρίσματα αλλά και τις αξίες της ευγενούς άμιλλας , υγιεινής ζωής και κοινωνικότητας.
Τον συνάντησα στο γραφείο του μετά από μία κοπιαστική-όπως συνηθίζει-προπόνηση. Η συνάντηση μετά από τόσα χρόνια φιλίας αλλά και αντιπαλότητας στα παρκέ των γηπέδων δεν μπορούσε παρά να είναι εγκάρδια.
Ο φρεσκοψημένος διπλός καφές και η κουβέντα σε γενικά θέματα, προχώρησε την ακόλουθη συζήτηση/ εξομολόγηση:


Ξεκινούμε με κάποια βιογραφικά στοιχεία. Πού γεννηθήκατε, μεγαλώσατε και ανδρωθήκατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στην περιοχή της Ηλιούπολης συγκεκριμένα, και σε ηλικία 10 ετών μετακομίσαμε οικογενειακώς στα Γιαννιτσά, γιατί ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα των γονιών μου.

Σε ποια ηλικία παίξατε μπάσκετ για πρώτη φορά; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε τότε;
Σε ηλικία 12 ετών, όταν ήμουν μαθητής της Α’ Γυμνασίου, στο 1ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών, επιλέχθηκα από τον γυμναστή του σχολείου, τον κ. Παναγιώτη Δουλκερίδη, να συμμετάσχω στη σχολική ομάδα basketball. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Στη συνέχεια έκανα εγγραφή ως αθλητής στην ομάδα του «Μεγάλου Αλεξάνδρου Γιαννιτσών», στην οποία αγωνίστηκα επί σειρά ετών. Παρά το γεγονός ότι έπρεπε να διανύω καθημερινά (γιατί τότε οι προπονήσεις μας ήταν καθημερινές) 4 έως 5 χιλιόμετρα, η δυσκολία αυτή δεν με απέτρεψε από το να ασχοληθώ με το μπάσκετ γιατί η αγάπη μου για το άθλημα ήταν μεγαλύτερη.

Είχατε κάποιο ερέθισμα ώστε να γίνετε καλαθοσφαιριστής;
Το ερέθισμα να ασχοληθώ και να αγαπήσω το άθλημα δόθηκε ξεκάθαρα από τον γυμναστή μου τότε, τον κ. Δουλκερίδη, ο οποίος έδινε τη ψυχή του σε αυτό που έκανε και αυτό ήταν μεταδοτικό.

Σας παρότρυνε ποτέ δικός σας άνθρωπος, δάσκαλος ή καθηγητής να παρατήσετε τον αθλητισμό προκειμένου να έχετε καλύτερη επίδοση στα μαθήματα του σχολείου;
Όχι ποτέ. Οι άνθρωποι από το οικογενειακό μου περιβάλλον, βλέποντας τη αγάπη και την αφοσίωση που είχα στο άθλημα, ήταν πάντα υποστηρικτικοί σε αυτό που έκανα.
30 χρόνια Giannitsa Basketball Academy “Μέγας Αλέξανδρος”, 30 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στα αθλητικά δρώμενα και η ερώτηση δεν μπορεί παρά να είναι προφανής: Τί είναι για εσάς ο «Μέγας Αλέξανδρος»; «Μια δεύτερη οικογένεια», όπως χαρακτηριστικά σημειώνετε στο αντίστοιχο μότο;
Ξεκίνησα ως παίκτης και αγωνίστηκα στον Μέγα Αλέξανδρο για περίπου 15 χρόνια και έπειτα από αντίστοιχες σπουδές, πέρασα στον τομέα της προπονητικής. Μπορώ να πω ότι η αγάπη μου για την προπονητική ήταν ίσως μεγαλύτερη από την αγάπη που είχα στο άθλημα ως παίκτης και αυτό οφείλεται σε έναν σπουδαίο προπονητή που είχα την τιμή να είμαι παίκτης του, με τα χρόνια φίλος του, ενώ ήταν και μέντοράς μου: o Γιάννης Πολίτης. Το 1995 η αγάπη αυτή για την προπονητική και για τους «μικρούς αθλητές» με οδηγεί στην ίδρυση της ακαδημίας basketball του Μεγάλου Αλεξάνδρου « Giannitsa Basketball Academy», η οποία πρωτοστατεί εδώ και 30 χρόνια στο χώρο. Για μένα, ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είναι απλώς μια ακαδημία. Είναι σαφώς ένα δεύτερο σπίτι! Είναι ο χώρος όπου μεγάλωσα, έκανα φιλίες και απέκτησα αξίες. Έμαθα τι σημαίνει ομαδικότητα, σεβασμός και προσπάθεια. Κάθε προπόνηση, κάθε στιγμή στο γήπεδο είναι γεμάτη αναμνήσεις και συναισθήματα. Τα 45 χρόνια παρουσίας μου στο σύλλογο είναι χρόνια αγάπης και αφοσίωσης στον αθλητισμό και στη διαμόρφωση χαρακτήρων. Νιώθω ευγνωμοσύνη και περηφάνια που ανήκω σε αυτή τη οικογένεια.

Ποια είναι η σημασία του μπάσκετ για εσάς προσωπικά;
Το μπάσκετ το αγάπησα από την πρώτη επαφή που είχα με την μπάλα. Μου πρόσφερε μια ελευθερία και με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπoς, μέσα από τους αγώνες, τις δυσκολίες , τις χαρές, τις νίκες και τις ήττες.

Ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή της μέχρι τώρα προπονητικής σας καριέρας;
Από τις πιο όμορφες στιγμές μέσα στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ήταν σίγουρα:
• Η άνοδος στη Γ’ Εθνική Κατηγορία, το 2007 με το Ανδρικό Τμήμα του Μ. Αλεξάνδρου Γιαννιτσών.
• Η άνοδος στη Γ’ Εθνική Κατηγορία, το 2024 με το Ανδρικό Τμήμα του Μ. Αλεξάνδρου Γιαννιτσών.
• Η 1η θέση του Εφηβικού Τμήματος του Μέγα, στη Ε.Κ.Α.Σ.Κ.Ε.Μ, το 2024.
Βέβαια υπήρχαν και άλλες πολλές όμορφες στιγμές και σε άλλες ομάδες που εργάστηκα ως προπονητής, στις πόλεις Χαλκηδόνα, Βέροια, Κιλκίς.

 

 

Πως αισθάνεστε που έχετε ανεβάσει δύο φορές την ομάδα του Μέγα Αλεξάνδρου στα «σαλόνια» της Γ’ Εθνικής, που κατακτήσατε τόσα πρωταθλήματα, κύπελλα, πρωτιές στο Εφηβικό final four;
Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που ήμουν μέρος αυτής της πορείας. Οι άνοδοι στη Γ’ εθνική, τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα, οι επιτυχίες- όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Είχα και έχω την τύχη να συνεργάζομαι με εξαιρετικούς ανθρώπους, προπονητές και ανθρώπους του συλλόγου που δείχνουν πίστη στην ομάδα. Κάθε διάκριση είναι μια κοινή νίκη και αυτό που κρατάω περισσότερο είναι οι στιγμές, οι σχέσεις που χτίστηκαν και η αίσθηση ότι συμβάλαμε όλοι μαζί σε κάτι όμορφο για τη ομάδα μας.

Στην πόλη των Γιαννιτσών ζήσαμε ευτυχισμένες μπασκετικές στιγμές ανόδου συλλόγων μας στη Γ’ Εθνική Κατηγορία. Η σταθεροποίηση όμως εκεί ή το επόμενο μεγάλο βήμα δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, μέχρι τώρα που μιλάμε. Ποιοι είναι οι λόγοι που συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Πράγματι, έχουμε ζήσει πολύ όμορφες στιγμές με ανόδους και επιτυχίες που γέμισαν περηφάνια την πόλη. Όταν υπάρχει άνοδος μια ομάδας σε ανώτερη κατηγορία η χαρά είναι μεγάλη. Ωστόσο, για να υπάρξει σταθεροποίηση σε μια εθνική κατηγορία – και ακόμη περισσότερο για να γίνει το επόμενο βήμα – χρειάζονται πολλά περισσότερα από μπασκετικό ταλέντο και μεράκι. Χρειάζεται μια οργανωμένη διοικητική δομή, οικονομική στήριξη, υποδομές, αλλά και στρατηγικός σχεδιασμός με διάρκεια. Τη χρονιά 2024-2025, μετά την άνοδο της ομάδας μας στη Γ’ Εθνική Κατηγορία, το να παραμείνει η ομάδα στην Γ’ Κατηγορία, ήταν ξεκάθαρα ένας άθλος των παιδιών. Οι αθλητές μας ήταν παιδιά της πόλης μας και της ευρύτερης περιοχής του νομού μας, που πάλεψαν για το καλύτερο και τα κατάφεραν.

 

Ποιοι ήταν οι άνθρωποι- συνεργάτες που σας βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια, σε αυτό το “μπασκετικό ταξίδι” και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, περιορισμών και τεράστιων συσσωρευμένων υποχρεώσεων;
• Ο πρώτος άνθρωπος που στήριξε αυτή την προσπάθεια ήταν ο φίλος μου, ο Αντώνης Παπαδόπουλος, συνιδρυτής της ακαδημίας “Giannitsa Basketball Academy” το 1995 και έκτοτε ενεργό μέλος της οικογένειας, προσφέροντας στην ομάδα ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του από διάφορες θέσεις.
• Ο άνθρωπος που είδε το όραμα και το στήριξε με κάθε προσπάθεια ήταν ο πρόεδρος του συλλόγου του «Μεγάλου Αλεξάνδρου», Πυθαγόρας Δημητριάδης, με τον οποίο συνεργάζομαι για περισσότερα από 30 χρόνια.
• Ο Θεόφιλος Αργυρόπουλος βοήθησε τα μέγιστα, για την πορεία και εξέλιξη της ομάδας και την άνοδό της για πρώτη φορά στη Γ’ Εθνική.
• Βεβαίως όλοι οι προπονητές – συνεργάτες που βρίσκονται δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια και συνέβαλλαν στην επιτυχή πορεία του συλλόγου μας.
Και φυσικά, η οικογένεια μου που υπήρξε το στήριγμά μου, στις εύκολες, αλλά -ακόμα περισσότερο- στις δύσκολες στιγμές.

Τι κερδίσατε αλλά και ενδεχομένως χάσατε από το μπάσκετ;
Το μπάσκετ μου έδωσε σχεδόν τα πάντα. Μου έδωσε ταυτότητα, σκοπό, φίλους που έγιναν οικογένεια, στιγμές που με σημάδεψαν και χαρακτήρα που χτίστηκε μέσα από νίκες αλλά κυρίως μέσα από τις ήττες. Έμαθα να σέβομαι, να παλεύω, να σηκώνομαι κάθε φορά που πέφτω. Όμως, όπως κάθε μεγάλος έρωτας, έχει και το τίμημά του. Το μπάσκετ πήρε χρόνο από την προσωπική μου ζωή, από την οικογένειά μου, όμως το πιο όμορφο είναι ότι η οικογένειά μου στάθηκε πάντα δίπλα μου, με στήριξε και έγινε κομμάτι αυτής της διαδρομής. Κι αυτό είναι που με γεμίζει ακόμα περισσότερο: ότι αυτό το ταξίδι το έζησα με ανθρώπους που αγαπώ και που με πίστεψαν. Γι’ αυτό, στο τέλος, μόνο ευγνώμων μπορώ να νιώθω.
Υπήρξε στιγμή που σκεφθήκατε να τα παρατήσετε; Και τι ήταν αυτό που τελικά σας κράτησε;
Σίγουρα υπήρξαν στιγμές όλα αυτά τα χρόνια κατά τις οποίες φλέρταρα με την ιδέα να τα παρατήσω. Στιγμές εξάντλησης, απογοήτευσης που με έκαναν να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Αλλά μέσα σε αυτές τις στιγμές πάντα υπήρχε κάτι που με κράταγε: Η αγάπη για αυτό που κάνω και οι άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα όταν εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω στον εαυτό μου. Οι δυσκολίες δεν με λύγισαν, με διαμόρφωσαν. Με έκαναν πιο δυνατό, πιο συνειδητοποιημένο και πιο αποφασισμένο να συνεχίσω.

Πώς ένας προπονητής προετοιμάζεται για τα κρίσιμα ματς τίτλων; Είναι κάτι που γίνεται πιο εύκολο στη πορεία με την αντίστοιχη εμπειρία ή πάντα έχει τη δική του δυσκολία και άγχος;
Η προετοιμασία ενός προπονητή έγκειται στο να μπορεί να “διαβάσει” τον αντίπαλο που πρόκειται να αντιμετωπίσει. Αυτό γίνεται παρακολουθώντας διάφορα παιχνίδια και προσαρμόζοντας κάθε φορά τις προπονήσεις στα ζητούμενα. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι κάτι που γίνεται ευκολότερο με τα χρόνια ή την εμπειρία, καθώς κάθε παιχνίδι ή αντίπαλος είναι ξεχωριστός, όμως σίγουρα αντιμετωπίζεις καλύτερα λάθη που έχεις ξανά συναντήσει. Αυτό που μου έχει διδάξει η εμπειρία μου ωστόσο, είναι ότι το σημαντικότερο όλων είναι η καλή ψυχολογία και η άριστη συνεργασία μέσα στην ομάδα.

Έχουν περάσει πάρα πολλά παιδιά- αθλητές από τα “χέρια σας”. Τι κρατάτε από όλη αυτή την διαδικασία;
Αυτό που κρατάω πιο έντονα από όλη αυτή τη διαδικασία είναι η εξέλιξη των παιδιών – όχι μόνο αθλητικά, αλλά και ως ανθρώπων. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να βλέπεις ένα παιδί να αποκτά αυτοπεποίθηση, πειθαρχία, ομαδικότητα, να μαθαίνει να διαχειρίζεται τη νίκη αλλά και την ήττα. Η σχέση που χτίζεται μέσα από τον αθλητισμό είναι πολύ βαθιά. Πολλές φορές κρατάει και μετά το τέλος μιας συνεργασίας. Το μεγαλύτερο “κέρδος” μου είναι όταν ακούω, χρόνια μετά, ένα παιδί να μου λέει πως κάτι που του μετέδωσα στο γήπεδο, το ακολουθεί ακόμα και σήμερα στη ζωή του.

Η κορυφή θέλει θυσίες;
Η κορυφή θέλει πάντα θυσίες. Δεν είναι ένας προορισμός που φτάνεις τυχαία. Είναι αποτέλεσμα δουλειάς, πειθαρχίας και πολλών προσωπικών θυσιών. Στερείσαι χρόνο, ξεκούραση ακόμα και στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα, γιατί κυριαρχεί μέσα σου ένας στόχος, ένα όνειρο.

Αν σας έλεγε ένα παιδί ότι θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο του πρωταθλητισμού, τί θα το συμβουλεύατε;
Θα του έλεγα να το τολμήσει, αλλά με καθαρά μάτια και καρδιά. Ο πρωταθλητισμός είναι ένα υπέροχο ταξίδι, γεμάτο μαθήματα, συγκινήσεις και προσωπική εξέλιξη- όμως απαιτεί αφοσίωση, κόπο, αντοχές, ψυχικά και σωματικά. Θα του έλεγα να θέσει ξεκάθαρους στόχους, να μην φοβάται τις δυσκολίες και να μην ξεχνά ποτέ γιατί ξεκίνησε. Να κρατά τη χαρά του παιχνιδιού, ακόμα και μέσα στην ένταση του ανταγωνισμού. Μα, πάνω από όλα, να θυμάται πως η μεγαλύτερη νίκη είναι να μένεις «άνθρωπος» σε κάθε σου βήμα.

Ποια άλλη συμβουλή θα δίνατε στα νέα παιδιά;
Η συμβουλή μου προς τα νέα παιδιά είναι να πιστεύουν στον εαυτό τους, ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν το κάνουν. Να βάζουν στόχους και να δουλεύουν κάθε μέρα για να τους πετύχουν, χωρίς να φοβούνται την κούραση ή την αποτυχία. Να μη συγκρίνουν τον εαυτό τους με κανέναν, γιατί η κάθε διαδρομή είναι μοναδική. Και πάνω απ’ όλα, να απολαμβάνουν αυτή τη διαδρομή, γιατί εκεί κρύβεται η πραγματική νίκη. Θα τα συμβούλευα να κάνουν το βήμα και να μπουν στο γήπεδο, όχι μόνο για να μάθουν ένα άθλημα, αλλά για να μάθουν να συνεργάζονται, να σέβονται και να προσπαθούν. Ο αθλητισμός είναι σχολείο ζωής. Προσφέρει στιγμές που δεν ξεχνιούνται, φιλίες που κρατάνε και δίνει στα παιδιά μια βάση που τα ακολουθεί σε κάθε τους βήμα. Μέσα από την ακαδημία μας βλέπω καθημερινά πόσο αλλάζει ένα παιδί όταν βρει τον χώρο να εκφραστεί, να ενταχθεί σε μια ομάδα και να πιστέψει στον εαυτό του. Δεν έχει σημασία το ταλέντο. Σημασία έχει να τολμήσουν, να δοκιμάσουν, να ξεπεράσουν τα όρια τους. Εκεί ξεκινάει κάτι όμορφο.

Κλείνοντας θα ήθελα ένα γενικότερο μήνυμα στην τοπική κοινωνία από τον Γιάννη Κασιμίδη
Μεγάλωσα, πάλεψα και ονειρεύτηκα μέσα σε αυτά τα γήπεδα. Μαζί ζήσαμε χαρές, συγκινήσεις και στιγμές που χάραξαν την ιστορία της πόλης μας στο μπάσκετ. Οι άνοδοι, οι νίκες, τα γεμάτα γήπεδα – όλα ήταν αποτέλεσμα πίστης, δουλειάς και συλλογικής ψυχής. Σήμερα, απευθύνομαι σε κάθε νέο παιδί, σε κάθε γονιό, σε κάθε φίλο του αθλητισμού: το μπάσκετ συνεχίζει να είναι φλόγα που ενώνει. Η ακαδημία μας είναι κάτι παραπάνω από μια αθλητική οντότητα. Είναι ο καθρέφτης της πόλης μας, του Δήμου μας, της προσπάθειας, της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας μας.
Προσκαλώ όλους τους συμπολίτες μου να συνεχίσουμε μαζί. Να αγαπήσουμε τον αθλητισμό, το μπάσκετ, να στηρίξουμε τα παιδιά μας, να δώσουμε στο μέλλον τις ίδιες – και ακόμα μεγαλύτερες – ελπίδες. Γιατί το μπάσκετ εδώ δεν ήταν ποτέ απλώς ένα παιχνίδι. Ήταν και παραμένει τρόπος ζωής.
Τέλος, καλώ όλους τους τοπικούς πολιτικούς, κοινωνικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς να στηρίξουν την προσπάθειά μας γιατί αποτελούμε έναν από τους καλύτερους πρεσβευτές για την ευρύτερη περιοχή μας και συμβάλλουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην ανάδειξη εξωστρέφειας που τόσο χρειάζεται ο ιστορικός και όμορφος τόπος μας.