ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ Τι είναι και τι δεν είναι

Τα τελευταία χρόνια πολλοί ασθενείς, απογοητευμένοι από διάφορες θεραπευτικές μεθόδους, προτιμούν και εμπιστεύονται την ομοιοπαθητική. Η συζήτηση γύρω από το θέμα είναι έντονη και, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, λόγω άγνοιας δημιουργούνται πολλά ερωτήματα, παρανοήσεις ή και παρεξηγήσεις. Παραθέτουμε λοιπόν μερικά στοιχεία, ώστε να γίνει σαφές τι είναι και τι δεν είναι η ομοιοπαθητική ιατρική.

Οι βασικές αρχές

Η ομοιοπαθητική είναι μία πλήρης ιατρική θεραπευτική μεθοδολογία, βασισμένη στο νόμο «τα όμοια τοις ομοίοις εισίν ιάματα». Ο νόμος αυτός διατυπώθηκε πριν 2.500 χρόνια από τον Ιπποκράτη και θεμελιώθηκε πριν περίπου 200 χρόνια από τον Γερμανό γιατρό Samuel Hahnemann.

Πρόκειται για μια φυσική μέθοδο θεραπείας που χρησιμοποιεί ουσίες φυτικής, ορυκτής ή σπανίως ζωικής προέλευσης. Στόχος της είναι η ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού ώστε να αποκατασταθεί, στο μέτρο του δυνατού, η ψυχοδιανοητική και σωματική ισορροπία.

Ασφάλεια και εξατομίκευση

Η ομοιοπαθητική είναι ακίνδυνη για κάθε πάσχοντα οργανισμό, ανεξάρτητα από την πάθηση ή τη βαρύτητά της, την ηλικία (βρέφη, υπερήλικοι) ή την κατάσταση (εγκυμοσύνη, γαλουχία).
Αντιμετωπίζει τον οργανισμό ως ενιαίο ψυχοσωματικό σύνολο. Γι’ αυτό κάθε ασθενής αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση και η θεραπευτική αγωγή του διαφοροποιείται, ακόμη και αν η πάθηση είναι η ίδια.

Παράγοντες που επηρεάζουν τη θεραπεία

Το αποτέλεσμα και η διάρκεια εξαρτώνται από:

• την κατάσταση της άμυνας του ασθενούς,
• το είδος και τη χρονιότητα της πάθησης,
• την επιλογή της θεραπευτικής αγωγής από το γιατρό,
• την ορθή εφαρμογή της από τον ασθενή.

Οι γιατροί της ομοιοπαθητικής

Στην ομοιοπαθητική μπορούν να εκπαιδευτούν γιατροί όλων των ειδικοτήτων. Δεν καταργεί αλλά συμπληρώνει την κλασική ιατρική. Οι γιατροί που την εφαρμόζουν είναι πτυχιούχοι Ιατρικών Σχολών με ειδικότητες και μέλη ιατρικών συλλόγων. Πολλοί είναι πανεπιστημιακοί ή νοσοκομειακοί.

Η διάγνωση βασίζεται στο ιστορικό, στα χαρακτηριστικά συμπτώματα, στο αναμνηστικό (ατομικό και κληρονομικό), στην κλινική εξέταση (ψηλάφηση, ακρόαση κ.ά.), καθώς και σε εργαστηριακές εξετάσεις.

Τα φάρμακα

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα χαρακτηρίζονται από τον ΕΟΦ ως «γαληνικά φαρμακοτεχνικά σκευάσματα» και παρασκευάζονται από ειδικευμένους φαρμακοποιούς.
Με απόφαση του 1994, η ελληνική νομοθεσία εναρμονίστηκε με την κοινοτική (οδηγία 92/93 ΕΟΚ), με αποτέλεσμα ο ΕΟΦ να εγκρίνει επίσημα την παρασκευή και κυκλοφορία ομοιοπαθητικών σκευασμάτων.

Επιστημονικότητα και προκαταλήψεις

Το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα δεν οφείλεται σε αυθυποβολή, αλλά στη δράση των φαρμάκων. Η ομοιοπαθητική εφαρμόζεται και στην κτηνιατρική, ενώ τελευταία, πειραματικά, και στη γεωπονία.

Παρά ταύτα, συχνά κατηγορείται άδικα ως αποκρυφισμός ή υποβολή. Αυτές οι αντιλήψεις είναι προϊόν άγνοιας και προκατάληψης. Η αλήθεια είναι ότι η ομοιοπαθητική αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο από γιατρούς και ασθενείς.

Αναγνώριση διεθνώς

Το 1996, ο Έλληνας ερευνητής Γεώργιος Βυθούλκας βραβεύτηκε από το Σουηδικό Κοινοβούλιο με το Good Livelihood Award («εναλλακτικό Nobel»).

Στην Ευρώπη, η ομοιοπαθητική έχει ισχυρή παρουσία:

Στη Μ. Βρετανία, πέντε πανεπιστημιακά νοσοκομεία προσφέρουν περίθαλψη μέσω του ΕΣΥ, ενώ το 20% των γιατρών είναι ομοιοπαθητικοί.

Στη Γερμανία αποτελεί επίσημο μέρος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Στην Ελβετία λειτουργεί από το 1995 έδρα ομοιοπαθητικής στο Πανεπιστήμιο Βέρνης.

Στο Βέλγιο διδάσκεται από το 1999 στους τελειόφοιτους ιατρικής του Πανεπιστημίου Λουβαίν.

Στην Ισπανία διδάσκεται σε μεταπτυχιακό επίπεδο σε πέντε πανεπιστημιακές ιατρικές σχολές.

Στη Γαλλία, εννέα πανεπιστήμια προσφέρουν τριετή εκπαίδευση.

Στην Ιταλία αναμένεται η λειτουργία των πρώτων πανεπιστημιακών τμημάτων.

Στη Ρωσία λειτουργούν δύο τμήματα, στη Μόσχα και στη Σιβηρία, ενώ Γεωργία και Ουκρανία διαθέτουν από ένα.
Συμπέρασμα

Η ομοιοπαθητική είναι μια αναγνωρισμένη ιατρική μεθοδολογία με διεθνή εφαρμογή και αποδοχή. Αν και υπάρχουν περιστατικά κατάχρησης από ασυνείδητους γιατρούς, αυτά δεν μειώνουν την επιστημονικότητα και την αξία της μεθόδου, η οποία συνεχίζει να αναπτύσσεται και να διδάσκεται σε πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο.