ΣΤΑΘΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ

Ο Στάθης Αραμπατζής είναι μουσικός και τραγουδοποιός, με καταγωγή από τα Γιαννιτσά. Πτυχιούχος . κλασικός κιθαρίστας, ξεκίνησε τις σπουδές του στην κλασική κιθάρα στο Δημοτικό Ωδείο Γιαννιτσών. Σπουδές που συνέχισε αργότερα στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης μέχρι το πτυχίο, με καθηγητή τον Κωνσταντίνο Κωτσιόλη.
Οι κλασικές σπουδές ήταν πάντα το μέσο για μια αρτιότερη γνώση του οργάνου.
Ποτέ δεν τον κέρδισαν, γι’ αυτό και από πολύ νωρίς στράφηκε στα τραγούδια, τις μουσικές μπάντες και την τραγουδοποιία. Παράλληλα με τις σπουδές στη μουσική, πέρασε στη Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ. Η απόκτηση του πτυχίου τον βρήκε να πειραματίζεται με διάφορα μουσικά σχήματα και παρέες. Κομβικό σημείο στην μουσική του πορεία υπήρξε η γνωριμία του με τον Γιάννη Αγγελάκα. Το 2008 γίνεται μέλος και κιθαρίστας του σχήματος «Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες» και αργότερα κιθαρίστας του σχήματος που διατηρούσε ο μουσικός. Μέλος της μουσικής παρέας με τον Ντίνο Σαδίκη, τον Τίτο Καργιωτάκη μέχρι και τη διεύρυνση του σχήματος με τον Χρήστο Χαρμπίλα.
Ο Στάθης Αραμπατζής συμμετείχε στον δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα «Γελαστή ανηφόρα» και σε εκατοντάδες συναυλίες σε Ελλάδα και Ευρώπη μέχρι το 2015. Εδώ και χρόνια χαράζει τη δική του πορεία ως τραγουδοποιός. Σε μας συστήθηκε ως δημιουργός με την «Άγρια Μέρα» το 2018, ένα άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο Σωκράτης Μάλαμας. Το 2023 κυκλοφόρησε τη δεύτερη του δουλειά «Το Τέλος του Χειμώνα», στην οποία συμμετείχαν δύο επίσης σημαντικοί ερμηνευτές, ο Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) και η Μάρθα Φριντζήλα. Και τα δύο album ακροβατούν ανάμεσα στη ροκ και την ελληνική μουσική παράδοση.
Κάπου εδώ ο κοινωνικά προβληματισμένος ελληνικός στίχος παντρεύεται με τον ηλεκτρισμό της ροκ μπάντας και όργανα παραδοσιακά, όπως είναι η γκάιντα, ο μπαγλαμάς, η λάφτα και η κρητική λύρα, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στους δίσκους του.
Και οι δύο δίσκοι ηχογραφήθηκαν στο Royal Alzheimer Hall στη Θεσσαλονίκη από τους Τίτο Καργιωτάκη και Χρήστο Χαρμπίλα.
Δηλώνει μόνιμος κάτοικος Γιαννιτσών πια, συνδυάζει την τραγουδοποιία και τα μαθήματα κιθάρας με τις αγροτικές καλλιέργειες της οικογένειας. Αγαπά περισσότερο το γιο του και την οικογένειά του ως πρόσωπα και έξω από αυτά την ελευθερία και τη φύση. Τον φοβίζει η απώλεια των δικών του ανθρώπων, η απουσία τους, αλλά δεν φοβάται το θάνατο. Θέλει να έχει υγεία και να περνάει καλά όταν βρίσκεται σε γλέντια και τραπέζια με αληθινούς φίλους. Πιστεύει στη νέα γενιά και κάπου ανάμεσα σε νότες και μουσική έμπνευση καταφέραμε να τα πούμε…

Ζούμε σε μια σκληρή εποχή… Ποιο είναι το ζητούμενο στη μουσική σου, στα τραγούδια σου;

Πιστεύω πως η τέχνη πρέπει να περιγράφει και να αναδεικνύει τα προβλήματα της εποχής. Στόχος μου είναι να φωτίζω από τη δική μου πλευρά ό,τι θεωρώ σημαντικό.

Πιστεύεις ότι παρά τη γενικότερη στροφή της νέας γενιάς σε άλλα ακούσματα, ίσως πιο αδιάφορα, υπάρχει μια στέρεη βάση που έχει το κοινό με την καλή μουσική;

Η νέα γενιά ψάχνεται. Δεν είναι τόσο αδιάφορη όσο νομίζουν κάποιοι. Προσπαθεί να εκφραστεί όμως με αυτά που έχει και βρίσκει. Υπάρχει σίγουρα μέσα στη νέα γενιά ένα κομμάτι της που είτε μέσα από την οικογένεια, είτε από τα μουσικά σχολεία, είτε από προσωπικό ψάξιμο, ακούει καλή μουσική.

Είσαι ένας νέος άνθρωπος. Η καθημερινότητά μας, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, χωρίζεται “σε πριν Τέμπη και μετά Τέμπη” εποχή. Σε προσωπικό επίπεδο πώς διαχειρίζεσαι αυτή την τραγωδία, τι σου έχει αφήσει;

Όλη αυτή η κατάσταση δεν με εκπλήσσει. Ανήκω σε μια γενιά που έχει δει πολλά. Η μεγάλη διαφορά με παλιότερα είναι πως πλέον η διαφθορά δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα. Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχει αλλάξει τίποτα μετά το έγκλημα των Τεμπών. Από μικρό παιδί φέρνω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Έτσι έγινε και στην περίπτωση αυτή. Άμεσα σκέφτηκα τον εαυτό μου στη θέση των γονιών. Είναι τρέλα. Δεν ξέρω πού θα είχα φτάσει αν έχανα το παιδί μου με ένα τέτοιο τρόπο και με τόσο εμπαιγμό από το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Δεν ξέρω αν έχεις μεγαλώσει με μουσική στο οικογενειακό περιβάλλον. Διαχρονικά όμως στην πορεία σου μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει; Πώς είναι ο τρόπος σύνδεσής σου με το κοινό;

Μεγάλωσα κυριολεκτικά μέσα σε παρέες, τραπεζώματα και τραγούδια. Εκεί ανδρώθηκα μουσικά πολύ πριν πάω στο ωδείο. Παίζω κιθάρα στις παρέες των φίλων των γονιών μου από παιδί, πολύ πριν πάω να πάρω τα πρώτα μαθήματα στο ωδείο. Τα τραγούδια ήταν πάντα η φυσική συνέχεια ενός τραπεζιού που στηνόταν με την παραμικρή αφορμή. Κάπως έτσι ζω και σήμερα. Ο χρόνος όλων έχει μειωθεί βέβαια, αλλά με κάθε αφορμή προσπαθούμε να περνάμε καλά και η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της συνεύρεσής μας. Μια διεύρυνση αυτής της κατάστασης είναι και οι συναυλίες. Σε αυτές προσκαλούμε κόσμο σαν να είναι στο σπίτι μας, να τους δείξουμε όσα έχουμε σκαρώσει και προβάρει με πολύ κόπο και χρόνο.

Αρκετά συχνά παρουσιάζεις τη δουλειά σου στο κοινό με ζωντανές παρουσιάσεις. Προτιμάς τις συνθήκες της live εμφάνισης ή αγαπάς τη στιγμή που ηχογραφείς κάτι καινούργιο;

Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η ηχογράφηση είναι δημιουργία. Είναι μια έντονη περίοδος με ένταση, τρέξιμο και άγχος να γίνουν όλα όπως τα έχουμε σκεφτεί. Από την άλλη, η παρουσίαση είναι η ώρα της επικοινωνίας. Η ώρα που οι φίλοι γίνονται κοινωνοί της προσπάθειάς μας. Και τα δύο είναι σημαντικά και σου αφήνουν μια πληρότητα.

Έχει κάποια χρόνια που η παραδοσιακή μουσική παίζει γενικά. Ακόμη και στα τραγούδια που γράφτηκαν για τα Τέμπη υπάρχει αυτή η μουσική. “Κουμπώνουν” όλα στις φόρμες της παράδοσης. Πιστεύεις ότι υπάρχει επιστροφή στις ρίζες με μοντέρνο τρόπο ή απλά είναι μόδα και θα περάσει;

Νομίζω πως αυτή η επιστροφή της παράδοσης στο προσκήνιο είναι αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό των μουσικών σχολείων. Πάρα πολλά παιδιά, πολύ καλοί μουσικοί έχουν βγει μέσα από αυτά και έχουν τροφοδοτήσει με ενέργεια και φόρα αυτόν τον μουσικό χώρο. Από την άλλη, η αναζήτηση της ουσίας, μουσικά, πιστεύω πως θα οδηγεί πάντα τους ανθρώπους σε βουτιές στην πλούσια παράδοσή μας. Όποτε τα πράγματα ζορίζουν, οι παλιές μουσικές που άντεξαν στον χρόνο ξανάρχονται στο προσκήνιο για να αναβαθμίσουν τις μουσικές μας αναζητήσεις.

Λένε πως ο καλλιτεχνικός χώρος έχει το κύκλωμά του. Πόσο ήταν για σένα αυτό ανασταλτικός παράγοντας κάποιες στιγμές στον δρόμο σου για τη μουσική;

Ένα κύκλωμα είναι τα πάντα. Στην Ελλάδα ζούμε. Νομίζω πως αν θα έπρεπε να πω κάτι πάνω σε αυτό, είναι ότι δεν πρέπει να μας απασχολεί. Προσωπικά κάνω αυτό που έχω να κάνω, κρατώντας τις αξίες και τις αλήθειες μου, και προχωρώ. Και όπου φτάσω. Στο τέλος, νομίζω πως αν κάτι πρέπει να αναδειχθεί, αναδεικνύεται.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Τι δημιουργείς αυτό το διάστημα; Πού μπορούμε να σε ακούσουμε;

Αυτόν τον καιρό είμαι σε πρόβες με τα παιδιά για να έχουμε εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη. Παρουσιάζουμε υλικό και από τις δύο μου δουλειές: την «Άγρια Μέρα» και «Το Τέλος του Χειμώνα». Μαζί μου επί σκηνής είναι ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα ντραμς, ο Χρήστος Τσαπράζης στο κοντραμπάσο και ο Βασίλης Κυριακού στο σαξόφωνο. Πριν λίγο καιρό ήμασταν στη «Μικρή Σκηνή», έναν μοναδικό χώρο γιατί είναι το πρώην «Αγροτικόν», το θρυλικό στούντιο του Νίκου Παπάζογλου. Παράλληλα, μιλάμε για κάποιες ακόμα εμφανίσεις και ετοιμάζομαι για μια νέα δισκογραφική δουλειά από την επόμενη χρονιά. Όποιος ενδιαφέρεται για τη δουλειά μας μπορεί να μας βρει στο διαδίκτυο (YouTube, Spotify …), μιας και η δισκογραφία πια διακινείται διαδικτυακά.