“Από Γιαννιτσά με αγάπη”

Επιτέλους, ας μιλήσουμε λίγο για τον τόπο μας!
Είναι η εποχή που τα Γιαννιτσά γίνονται λίγο πιο όμορφα (με τον δικό τους τρόπο). Τα έργα του δήμου τελείωσαν (ή έτσι λένε), οι δρόμοι άνοιξαν ξανά (για λίγο, γιατί άλλοι κλείνουν), και η μετακίνηση είναι πιο εύκολη (not). Εγώ πάντως πάρκινγκ ακόμα δεν βρίσκω – αν βρω κάποια στιγμή στο κέντρο, θα κάνω story να το γιορτάσουμε!

Χριστούγεννα, λοιπόν!
Η πόλη στολισμένη, ίσως λίγο παραπάνω κιτς απ’ ό,τι αντέχει το μάτι, αλλά χαλάλι, μια φορά τον χρόνο είναι. Εκδηλώσεις, μουσική, φώτα – όλα αυτά μας βάζουν στο κλίμα. Κι ενώ η πόλη αλλάζει προσωρινά πρόσωπο, κάποια πράγματα μένουν πάντα ίδια.

Είναι αυτά που μας συνδέουν με το παρελθόν και μας κάνουν να νιώθουμε πως, όσα κι αν αλλάξουν γύρω μας, τα Γιαννιτσά έχουν μια ψυχή που παραμένει αναλλοίωτη. Και σε αυτή τη σταθερότητα βρίσκουμε μια περίεργη παρηγοριά.

Ποια πράγματα στα Γιαννιτσά δεν αλλάζουν ποτέ και ίσως τελικά μας αρέσει να τα βλέπουμε έτσι;

Ένα μέρος που δεν βρίσκεται τόσο στο κέντρο είναι το Φιλίππειο! Από τότε που πηγαίναμε εκδρομές με το σχολείο μέχρι και σήμερα, είναι σταθερά το ίδιο. Και δεν αναφέρομαι στο αναψυκτήριο τόσο, όσο σε εκείνο το συντριβάνι να το πω; Περιφραγμένο μέρος με βράχους χωρίς λόγο ύπαρξης να το πω; Όπως και να το πεις, αυτό το Stonehenge της κακιάς ώρας το συνηθίσαμε τόσο που σχεδόν δεν θέλουμε να αλλάξει ποτέ!

Επίσης, ο Ράλλης!
Το μικρό γωνιακό μαγαζάκι στην αρχή του πεζόδρομου είναι σαν την Καμάρα της Θεσσαλονίκης: πάντα εκεί. «Ραντεβού στον Ράλλη» λέγαμε μικροί και το λέμε ακόμα. Hot spot γενεών, από τις εποχές των pager μέχρι σήμερα.

Πάμε στον Άγιο Γεώργιο.
Ποιος από εμάς που είμαστε 35+ δεν θυμάται το παλιό πάρκο; Εκεί που κάποτε ήταν ένα μικρό δάσος μέσα στην πόλη. Τώρα λειτουργεί ένα αναψυκτήριο κι ένα συντριβάνι. Ωραία είναι, δεν λέω, πιο μοντέρνο, αλλά οι αναμνήσεις του παλιού πάρκου είναι άλλη φάση. Εγώ θυμάμαι μόνο ένα γεφυράκι και έναν χώρο για πάπιες, που ήταν –πώς να το πω ευγενικά– όχι Instagram-ready. Αν είναι σωστή κιόλας αυτή η ανάμνηση!

Μιλώντας για πάρκα, το DNA δεν ξεχνιέται.
Ένα underground σημείο της πόλης, μυθικό, με λίγο «κριντζ» όνομα για σήμερα, αλλά κάποτε μας ενθουσίαζε. Λένε πως το όνομα προήλθε από ένα hip-hop συγκρότημα της πόλης. Αν είναι αλήθεια; Ποιος ξέρει; Πάντως, το DNA είναι εδώ, για να θυμίζει ότι η πόλη μας είχε πάντα λίγο urban vibe, όσο κι αν το αρνούμαστε.

Αλλά το καλύτερο; Αυτό που παραμένει ίδιο είναι οι άνθρωποι!
Είμαστε μια μεγάλη παρέα. Λίγο χωριό, λίγο πόλη, λίγο «όλοι ξέρουμε τα πάντα για όλους». Κάθε κουτσομπολιό γίνεται viral, αλλά το πιο ωραίο είναι ότι, όταν κάποιος χρειαστεί βοήθεια, είμαστε εκεί.

Αυτά είναι τα Γιαννιτσά: ένα μέρος που λατρεύεις να γκρινιάζεις για όλα!
Εμένα μ’ αρέσει η πόλη μου. Αν θα την άλλαζα; Ναι, χθες. Αλλά πού να πας; Άλλωστε, όπου και να πας στον κόσμο, πάντα θα δεις κάποιον από τα Γιαννιτσά!