Η ανεργία αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της κοινωνίας μας, αλλά μήπως τελικά δεν είναι τόσο ζήτημα έλλειψης θέσεων εργασίας όσο προσωπικής νοοτροπίας;

Ας δούμε, όμως, το θέμα της ανεργίας από μία άλλη οπτική γωνία:
Όχι, δεν υπάρχει ανεργία, αλλά ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που επιλέγουν να συμβιβαστούν με τα επιδόματα, το χαρτζιλίκι της οικογένειας ή τα λίγα χρήματα που τους αρκούν για έναν καφέ.

Ζούμε σε μία εποχή όπου τα προγράμματα απασχόλησης για ανέργους πολλαπλασιάζονται και προσφέρουν σημαντικά κίνητρα για εργασία.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόγραμμα «Έλληνες Εργάτες Γης». Το 2021, αν θυμάμαι καλά, αυτό το πρόγραμμα έδινε εξαιρετικές ευκαιρίες για εποχική απασχόληση στον πρωτογενή τομέα: συνέχιση του ταμείου ανεργίας, αξιοπρεπές μεροκάματο, επιπλέον ασφάλιση μέσω εργοσήμου και άλλα.

Κι όμως, η συμμετοχή στο πρόγραμμα ήταν κάτω από 10%. Παρά τα οφέλη, δεν υπήρξε διάθεση να “σηκωθεί κανείς από τον καναπέ”.

Η νοοτροπία αυτή εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Τρέχουν προγράμματα για νέους, αλλά η ανταπόκριση είναι σχεδόν μηδενική. Η πρώτη ερώτηση που φαίνεται να έχουν στο μυαλό τους όσοι ενδιαφέρονται είναι: «Πόσα θα πάρω;»

Η λύση, όμως, δεν είναι η ξενιτιά, όπως συχνά ακούμε: «Θα πάω Αμερική, Γερμανία» κ.λπ.

Η πραγματική λύση είναι να αφήσουμε πίσω ό,τι μας βολεύει να αναφέρουμε, να αρνηθούμε να αρκεστούμε στο χαρτζιλίκι ή το επίδομα και να αρχίσουμε να δουλεύουμε, όχι μόνο για τα χρήματα, αλλά για ένα καλύτερο μέλλον.

Το ερώτημα δεν πρέπει να είναι μόνο «Πόσα θα πάρω;», αλλά «Τι μπορώ να προσφέρω και πώς θα εξελιχθώ;»

Ελπίζω να αλλάξουμε κάτι.
Όλα εξαρτώνται από εμάς.

Εις το επανιδείν, με την ευχή να δούμε καλύτερες ημέρες…