Τον τελευταίο καιρό στην μικρή μας πόλη σα να λιγόστεψαν τα χαμόγελα. Οι μικρές επιχειρήσεις  παλεύουν με τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, που δεν φαίνεται να τελειώνει. Οι γονείς ανησυχούν συνεχώς, εν μέσω τύψεων και ενοχών, και δεν ξέρουν πώς να βάλουν όρια, ή αν πρέπει να βάλουν όρια. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές προβληματίζονται για το πως να βρουν τρόπους να πείσουν τα παιδιά να διαβάζουν και να συμμετέχουν ενεργά στο μάθημα. Οι οδηγοί ταλαιπωρούνται στους δρόμους της πόλης. Και μέσα σε όλα αυτά, η σκιά της κλιματικής αλλαγής βαραίνει ακόμα περισσότερο τις ψυχές μας. 

 

Κάθε μέρα, φαίνεται ότι ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο δύσκολος. Νιώθουμε μικροί, αδύναμοι, σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Όμως, μήπως αυτό είναι μια ευκαιρία να δούμε τη ζωή μας αλλιώς; Αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πάντα, μήπως μπορούμε να ξεκινήσουμε από εμάς τους ίδιους; 

 

Σκέφτομαι πως, ίσως, το μυστικό βρίσκεται στις μικρές αλλαγές. Ένα «ευχαριστώ» το πρωί, μια πιο ζεστή καλημέρα στον γείτονα, ένα άγγιγμα στον ώμο. Ίσως είναι αρκετό να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τη μέρα μας. Όχι για να γίνουμε τέλειοι, αλλά για να γίνουμε λίγο καλύτεροι από χθες.

 

Σήμερα, λοιπόν, προσπαθώ να μην τιμωρήσω τον εαυτό μου για τα λάθη μου, να αφήσω πίσω τον αρνητικό εσωτερικό διάλογο. Κάθε μικρή νίκη, κάθε 1% βελτίωση στη διάθεσή μου, μπορεί να γίνει μια σκάλα προς μια καλύτερη καθημερινότητα. 

 

Ναι, είναι πολύ πιθανόν να μην με ακούει κανείς εμένα τον τόσο απλό πολίτη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου. Αν όλοι μας κάνουμε μια μικρή, ουσιαστική αλλαγή, τότε ίσως η ζωή μας γίνει λίγο πιο φωτεινή. Ίσως κάποιος να δει το δικό μου χαμόγελο και να το μιμηθεί Και αυτό το «λίγο» είναι που μας δίνει την ελπίδα να συνεχίσουμε. 

Έχουμε μάθει να ζούμε με δυσκολίες, αλλά και να βρίσκουμε φως. Ας γίνουμε, λοιπόν, ο δικός μας ήλιος, ξεκινώντας από σήμερα.