Το φαινόμενο της βίας στους νέους δεν μας είναι άγνωστο. Το bullingέχει παρεισφρήσει ως νεολογισμός στην καθημερινότητα μας, με ανησυχητική συχνότητα τους τελευταίους μήνες.

Τα αίτια πολλά και δύσκολα διακριτά, άλλοι αναφέρουν το Ίντερνετ, ορισμένοι ρίχνουν ευθύνες στην μουσική που ακούν οι έφηβοι, ενώ υπάρχουν και φωνές που πιστεύουν ότι είναι αποτέλεσμα του εγκλεισμού λόγω Covid.Το δυσοίωνο του προβλήματος έγκειται στο ότι τα φαινόμενα αυτά δεν περιορίζονται σε λεκτική βία, αλλά μας εκπλήσσουν τα συνεχή περιστατικάσωματικής βίας ακόμα και οπλοχρησίας.

Οι ειδικοί «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» (όπως πάντα κάνουν), χωρίς να προτείνουν λύσεις που να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στην πηγή του.Η πολιτεία αρκείται στο να παίρνει μέτρα πυροσβεστικού χαρακτήρα τα οποία αποδεικνύονται ανώφελα.

Οι γονείς από την άλλην… Οι γονείς βρίσκονται στην χειρότερη θέση. Διαπιστώνουν ότι δεν γνωρίζουν τα παιδιά τους, δεν ξέρουν τις παρέες τους, τους φίλους τους, ποιους αντιπαθούν και προσπαθούν με νουθεσίες να λύσουν όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι έφηβοι.

Σαν να ξέχασαν το άδυτο μίας σχολικής τάξης και τις ισορροπίες που μόνο οι μαθητές γνωρίζουν.Σαν να μην θυμούνται τους δικούς τους έρωτες, τις δικές τους αγωνίες και τα δικά τους άγχη. Σαν να πιστεύουν ότι «ελέγχοντας» το κινητό των τέκνων τους μπορούν να ελέγξουν και την ζωή τους.

Η αγωνία όμως των γονέων δεν είναι μήπως ο γιός ή η κόρη τους πέσουν θύμα βίας ή bulling, αυτό υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης.

Η πραγματική αγωνία είναι μήπως τα δικά τους παιδιά είναι αυτά που επιβάλλουν βία ή ασκούν bulling.Μήπως τα δικά τους παιδιά είναι εκείνα που εκφοβίζουν, απειλούν, χτυπούν και ταπεινώνουν άλλους συνομήλικούς τους. Μήπως δεν είναι θύματα (αν καισε αυτές τις περιπτώσεις όλοι είναι θύματα), αλλά θύτες.

Και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει…